02 feb 2 werelden die elkaar niet ontmoeten

De meeste mensen die op zoek zijn naar heling, benaderen dat in eerste instantie vanuit de mind. Dat is logisch, want daar brengen we als mens doorgaans de meeste tijd door. In een duale en gepolariseerde werkelijkheid, ingebed in concepten als tijd en ruimte, oorzaak en gevolg, vrije wil en karma. Binnen dit speelveld heb je ook te maken met het feit dat het overgrote deel van je handelen wordt aangestuurd door het onderbewuste en slechts een heel klein deel voortkomt uit bewuste creatie.

Vrijwel alle vormen van therapie, heling en coaching proberen binnen deze beperkingen een diagnose te stellen, maar ook een oplossing te vinden. Net zoals de mind in haar ontwerp begrensd is in haar mogelijkheden, zijn haar oplossingen dat ook. Wie goed kijkt, ziet dat alle mogelijke verklaringen en oplossingen die de mind aandraagt, gebaseerd zijn op identificatie met het probleem en het begrijpen van de oorzaak om vervolgens iets te kunnen doen om dat te fixen. ‘Ik heb ergens last van, ik wil ‘wie-wat-waar-wanneer en waarom’ weten en als ik dat helemaal in kaart heb gebracht, kan ik iets doen om het op te lossen.’

In meer dan 30 jaar praktijkervaring heb ik ontelbaar veel cliënten gezien die in hun zoektocht een breed spectrum aan mogelijkheden hebben onderzocht en uitgeprobeerd. Wanneer ik hen daarnaar vraag, hoor ik vaak dat ze een weg hebben gevonden, dingen een plek hebben gegeven of een bocht hebben genomen. “Oké, klinkt goed, maar waarom ben je dan toch hier?” vraag ik dan. Het antwoord is meestal dat wat ze hebben geprobeerd maar gedeeltelijk of tijdelijk werkt. En dat is begrijpelijk en verklaarbaar.

Wanneer we ergens last van hebben of aan lijden, zullen we doorgaans direct proberen daarvan af te komen. Er is dus iets wat we niet meer willen en iets wat we wel willen. Energetisch gezien is dit een conflict: twee tegengestelde krachten en de spanning daartussen. We gaan focussen op wat we wél willen en dat komt tot manifestatie door onze focus daarop. So far, so good. Het aspect dat ervoor zorgt dat het maar tijdelijk en gedeeltelijk werkt, is de afwijzing van het deel dat we niet meer willen. In plaats van dat te erkennen, wordt het afgewezen en gaat het ondergronds. Daar leidt het een eigen leven in de schaduw, en vroeg of laat komen deze verworpen aspecten op je deur kloppen om erkend te worden.

Dit is wat vrijwel al mijn cliënten beamen. Als ik ze vraag of ze in alles wat ze hebben gelezen, onderzocht, uitgeprobeerd en ondergaan, al zijn toegekomen aan het werkelijk ervaren en omarmen van waar ze last van hebben, is het antwoord altijd nee. Ze realiseren zich dat ze al die tijd alleen maar bezig zijn geweest ergens van weg te gaan, ervan af te komen, zichzelf ertegen te beschermen of er met een grote boog omheen te lopen. Dat onthullende, vaak confronterende en ontnuchterende inzicht is veelal het keerpunt in heling. Mensen realiseren zich daar dat de zoektocht oneindig is en hen eigenlijk geen stap dichterbij heeft gebracht wat het leven nu echt van hen vraagt: erkenning. Sterker nog, de meesten realiseren zich dat hun inspanningen tot dan toe een zeer effectieve manier zijn geweest om precies uit te stellen of te voorkomen wat onvermijdelijk was: het leven wil geleefd en omarmd worden, niet begrepen en gefikst.

Om het leven recht in de ogen te kijken, het helemaal te ervaren en ook volledig te erkennen zonder het te willen fixen, is veiligheid nodig. Ofwel in jezelf, ofwel van iemand om je heen die die veiligheid kan bieden. Dat is het domein van je compassievolle hart, dat in tegenstelling tot de mind in eenheid leeft, niets als persoonlijk ziet, geen behoefte heeft om te begrijpen en ook niet wil fixen. Het compassievolle hart weet dat wanneer iets wordt ervaren en omarmd, het zichzelf fikst. Dit is het zelfhelend vermogen van je complete energiehuishouding, dat wordt aangezet door erkenning.

En zo komen de meeste mensen achter het enorme verschil tussen hoe de mind een probleem of klacht aanvliegt, analyseert en oplost, en hoe je compassievolle hart dat doet. Het is ontnuchterend en ontluisterend, en voor velen verrassend. Wat interessant is, is dat die verrassing twee kanten op kan werken. Of mensen komen erachter dat de mind hen in het ootje heeft genomen en dat er veel minder bewustzijn en compassie is dan ze dachten. Of, wanneer mensen worden meegenomen in een directe ervaring en compassievolle ondersteuning, ontdekken ze dat er veel meer bewustzijn en compassie aanwezig is dan ze voor mogelijk hielden. Ze moesten er alleen even aan herinnerd worden.

De mind en het hart zijn twee werelden die elkaar niet eens raken. Wat ze zijn en hoe ze werken, is in complete oppositie. En ook daarin zien we weer het wonder van de ogenschijnlijke tegenstelling die in ons een innerlijk conflict veroorzaakt en ons uitnodigt dat conflict bewust te maken en te omarmen. Wanneer je dat vaker doet, kom je achter een wonderlijke realisatie: de mind kan in haar onwetendheid en wanhoop je compassievolle hart niet omarmen. Je compassievolle hart daarentegen kan in haar alwetendheid alles wat de mind is en doet volledig ervaren en laten zijn. En zo krijgt de mind eindelijk waar ze, zonder dat ze het wist, al zo lang naar op zoek was… erkenning!