27 jan Dit is het al.

Ik kan helaas niet meer terugvinden wie het was maar er is een prachtig verhaal van een Britse journalist die zich realiseerde dat wanneer je ergens last van hebt en advies vraagt, het er maar net vanaf hangt wie je het vraagt wat je te horen krijgt. Hij verzon een vage klacht, die hij niet werkelijk had, een druk op de borst, en vroeg aan tien specialisten wat er met hem aan de hand was. De cardioloog zei dat er mogelijk wat met zijn hart was, de neuroloog wilde de hersenen onderzoeken, de internist zag een aanknopingspunt in de darmen. Sowieso was er niets met de man aan de hand maar elke specialist vond in het eigen vakgebied een aanleiding, diagnose en oplossing.

Dit is het dilemma van de zoeker, de energie in je menselijke bestaan die wat je ervaart niet kan laten zijn zoals het nu is maar op zoek moet naar de wie, wat, waar, waarom en wanneer van de ervaring. De belofte van de zoeker is dat wanneer dit alles in kaart is gebracht je iets kan doen om er zo snel mogelijk van af te komen als het niet prettig is of je het zo lang mogelijk kunt vasthouden als het heel erg fijn is. De fix.

Al deze mechanismes spelen zich af in de menselijke mind. Ik hoorde Rupert Spira onlangs zeggen dat hij de mind ziet als bewustzijn dat een virtual-reality headset opzet die bestaat uit denken en waarnemen. Du moment dat de Bron deze vr-bril opzet neemt zij tegelijkertijd de vorm van de wereld aan en lokaliseert zichzelf in die wereld als een afgescheiden waarnemer, die vanuit dit perspectief haar eigen activiteit ervaart als ‘de wereld’. Het is een wonder want zonder dat de mind het zich realiseert is de Bron binnenin de mind tegelijkertijd, altijd en overal de waarnemer, het waarnemen en wat wordt waargenomen. Dat wat weet, het weten en wat geweten wordt…

Het is exact die realisatie die de mind tot rust kan brengen, Tegelijkertijd is het iets dat de mind zelf nooit kan inzien door de wetmatigheden van dualiteit en polarisatie die haar definiëren. Die krachten zorgen er juist voor dat de mind tot groei en bloei komt maar schepen haar ook op met het dilemma dat ze niet kan uitzoomen en het grote plaatje kan zien. Dit is geen ontwerpfout maar een geniale zet van het leven zelf die het zodoende mogelijk maakt om als mens, binnen de menselijke mind, een menselijke ervaring te hebben.

Van binnenuit de mind zal deze alle problemen proberen op te lossen met de middelen die tot haar beschikking staan. Dat zijn er nogal wat maar die ene die echt heelheid, genezing, rust, en balans herstelt zit er niet tussen. Dat kan alleen het compassievolle hart omdat die niet wordt begrensd door polarisatie en dualiteit. Die kijkt naar het leven vanuit de plek van eenheid en herkent alles als haar eigen schepping, inclusief alles wat de mind is.

Zolang we proberen onze kleine en grote uitdagingen aan te kijken en aan te gaan vanuit de mind zijn we aan het uitstellen en zonder dat we het doorhebben en willen de kuil dieper aan het graven en de tegenstellingen tegen elkaar aan het uitspelen. Die doen we al een tijdje en we beginnen nu in te zien dat het een doodlopende straat is. De oude systemen die we vanuit de mind hebben bedacht en gebouwd hebben hun beste tijd gehad, brokkelen af en verdwijnen. De ware vernieuwing waar we allemaal zo naar snakken zal niet vanuit de mind komen maar vanuit het compassievolle hart. Vanuit die ruimte leidt het leven ons naar nieuwe plaatsen, geeft ons frisse energie en de helderheid te doen wat goed is voor jou, je directe omgeving en het collectief. Deze schatkamer ligt altijd op je te wachten, je hoeft alleen maar naar binnen te gaan. Dat doe je door voortdurend je bewustzijn op je ervaringswereld te richten en wat je daar aantreft te doorleven en te herkennen als pure Liefde die zich manifesteert als alles wat er te ervaren is. Dit is het al!