01 okt Inclusiviteit.

Van je hoofd naar je hart, de ‘strijd’ tegen kanker of de oorlog tegen terrorisme. Even de reality check; de meeste mensen zitten nog steeds volop in hun hoofd en raken burned-out, er gaan meer mensen dood aan kanker dan ooit en de wetenschap weet nog steeds niet wat de oorzaak is of wat te doen en de oorlog tegen terrorisme is wereldwijd en kost zoveel geld dat we er massaal aan failliet gaan. Uitzoomend en met gezond verstand kijkend kun je alleen maar concluderen dat dit niet werkt of je dichterbij een logische en duurzame oplossing brengt. Sterker nog, wat je zo hard probeert op te lossen wordt alleen maar erger. Maar waarom eigenlijk?

De verklaring ligt in de onderliggende dynamiek van de mind. Nu bedoelt bijna iedereen iets anders met de mind, voor mij is mind het podium waarop het leven zich ontvouwt en manifesteert. Alles is mind, het is de plek waar het vormloze vorm krijgt en niets alles is. De energie die dit allemaal mogelijk maakt is de spanning tussen de polariteiten, de uitersten, de ogenschijnlijke tegenstellingen. De menselijke ervaring speelt zich volledig af in de mind en is daarmee per definitie gepolariseerd. Je ervaart dat ook zo omdat je in je leven op basis van veel verschillende factoren voorkeuren ontwikkelt voor het één, maar die gaan ten koste van het ander.

Door het één te verkiezen boven het ander; hart boven hoofd of vrede boven oorlog, richt je je goedbedoelde intentie en focus op een doel maar tegelijkertijd zet je af tegen het tegenovergestelde. Dit creëert meer polarisatie en spanning en daarmee investeer je onbewust en onbedoeld in het energetische conflict dat je probeert op te lossen. Het kan echter niet opgelost worden van binnenuit de mind omdat alles wat daar gebeurt een polariserend effect heeft wat het op te lossen probleem juist in stand houdt. Dit is precies wat Einstein bedoelde toen hij suggereerde dat je een probleem niet op kunnen lossen met de denkwijze die het heeft veroorzaakt, in dit geval vanuit de mind.

Wat dan wel? Mijn gevoel is dat we in deze tijd worden uitgenodigd om ons te herinneren dat het niet gaat om exclusiviteit maar om inclusiviteit. Dat kan alleen als je het leven in al haar diversiteit binnenlaat in plaats van buitensluit op basis van oordeel, angst en ontkenning. Dus ook het denken, de kanker en het terrorisme. Het klinkt als het meest contra-intuïtieve en toch is het paradoxaal genoeg het meest bewuste, wijze en volwassene wat je kunt doen.

Je compassievolle hart speelt hierin een sleutelrol. Wanneer je de deur ervan opent en alles, maar dan ook echt alles, uitnodigt, helemaal ervaart en compleet omarmt verleen je jezelf toegang tot de enige plek in je menselijke bestaan waar geen polariteit is; the tiny space in the heart. Hier is alles nog heel en intact, ben je voorbij aan de tegenstellingen en ervaar je je leven vanuit een plek van eenheid en inclusiviteit. Hier heb je nog steeds voorkeuren, echter die zijn onderdeel van je unieke blauwdruk en gaan nooit ten koste van iets anders. Hier is het leven weer ‘en-en’, in plaats van ‘of-of’.

De weg van inclusiviteit is een levenswijze die helpt om als individu maar ook als collectief wakker te worden, oude ballast op te ruimen en op te groeien tot een werkelijk compleet mens die in staat is om grenzeloos en voluit te leven.