01 dec Laten zijn versus aarden.

Wortels vanuit je voetzolen visualiseren die door alle aardlagen heen naar de kern van de aarde groeien, een koord vanuit je stuitje vastmaken aan de grond of rode bietensap drinken. Even zoeken en je vindt zomaar tientallen manieren om te aarden, ook wel gronden genoemd. In al deze methodes is het idee dat je weer verbinding maakt met de energie van de aarde. Zo kun jij je negatieve energie kwijt en helpt de aarde je om op te laden.

Wat ik interessant vind is hoe het komt dat je niet geaard bent. Er zijn twee mechanismen die daarvoor zorgen. Ten eerste is er het belichaamde gevoel van identificatie met je ervaringswereld. Het is simpelweg totaal overtuigend dat je hetgeen je voelt, denkt en ervaart ook zeker weet te hebben of te zijn. Wanneer je bijvoorbeeld angst voelt weet je zeker dat je bang bent of dat je die angst hebt. Het tweede dat gebeurt is dat je mind bovenop deze gevoelens, gedachtes, emoties en fysieke sensaties springt en er direct een verhaal van maakt. Van wie is dit gevoel, waar komt het vandaan, wiens schuld is het en hoe voorkom ik dat ik het ooit weer voel? Kortom hoe fix ik dit?

Het energetische effect van deze twee mechanismen is dat je spanning creëert rondom gevoelens, emoties, gedachtes en fysieke sensaties die deze van zichzelf niet eens hebben. Boeddhisten noemen dit fenomeen ‚shunyata’ ofwel leegte. Geen enkel aspect van het leven is goed of slecht, positief of negatief. Het is neutraal maar wel vol potentieel. En dat potentieel wordt geactiveerd door hoe wij met deze fenomenen omgaan. De ironie hier is dat je juist door identificatie met je ervaringswereld en de mind die wil fixen het ‚negatieve’ deel van het potentieel activeert en toxische energetische lading binnen je systeem creëert. En niet alleen heeft deze opgebouwde spanning voor jezelf een destructief effect, tegelijkertijd beïnvloed je met deze lading ook je omgeving en daar hoort ook de aarde bij…

De spanning die je in de loop van je leven hebt opgebouwd is keer op keer de veroorzaker van het feit dat je niet geaard bent. Omdat deze spanning in dagelijkse situaties voortdurend wordt getriggerd door anderen en je omgeving is je mind continue bezig om uit te zoeken waar het vandaan komt of waar het naar toe gaat. De onopgeloste spanning in je spreekwoordelijke rugzak leidt je weg van dit moment en brengt je met je aandacht in het verleden of in de toekomst. Je ben niet hier. En dus niet geaard. Want dat is wat geaard zijn werkelijk betekent; je bent hier met je aandacht, ervaart volledig wat zich aandient en ziet het leven voor wat het is.

Dit is het domein van het compassievolle hart. Door het leven volledig te ervaren en te laten zijn, laat je oude spanning los en bouw je niet op dezelfde oude manier weer spanning op. Wanneer je minder spanning in je systeem hebt, word je minder snel en minder heftig getriggerd en zul je merken dat je automatisch minder verdwaalt in je verhaal. Gaandeweg raak je automatisch steeds meer geaard omdat je het leven steeds minder als persoonlijk ervaart en steeds minder de neiging hebt om alles maar te willen fixen. Je bent weer op aarde en ziet de dingen zoals ze werkelijk zijn, ongesluierd.

Met omarmen van het leven neem je ook verantwoordelijkheid voor jouw aandeel hier op aarde. Wanneer je het leven in je hart sluit word je niet alleen zelf een rijker mens maar je belast ook niet langer de rest van de planeet met dat deel van je leven wat nog niet omarmd is. Je compassievolle hart is bij uitstek in staat om zo met de intensiteit van het leven om te gaan dat je geen spanning in jezelf opbouwt die je later met grondingsoefeningen weer moet laten wegstromen naar de aarde

Aarden is meer dan alleen maar verbinden met de aarde, het is op de aarde zijn met alles wat er is. Mens zijn dus…