23 feb Afsplitsing

Planeet aarde is momenteel best een ruige plek om te zijn. Wanneer je je voorstelt of herinnert waar je oorspronkelijk vandaan komt, een plek van verfijning, heelheid en eenheid, is het op zijn zachtst gezegd een uitdaging om te dealen met de grofstoffelijke wetmatigheden, uitdagingen en begrenzingen van het aardse bestaan. Om die reden zijn veel mensen het er wel over eens dat het feit dat je hier geboren wordt op zichzelf al traumatisch is.

Nu weten we inmiddels dat trauma niet zozeer is wat je overkomt maar hoe je systeem heeft moeten leren omgaan met wat je meemaakt. Wanneer gebeurtenissen of situaties onveilig, gewelddadig, pijnlijk of overweldigend zijn en we niet de tools, skills en volwassenheid hebben om daar bewust en kundig mee om te gaan, worden we gedwongen om een overlevingsstrategie te ontwikkelen om letterlijk en figuurlijk de impact van dergelijke situaties te kunnen overleven.

Voor die overlevingsstrategieën vallen we terug op datgene wat we voorhanden hebben aan bewuste en onderbewuste vaardigheden, talenten en intrinsieke eigenschappen. Zonder dat we het per se doorhebben komen we hier met een zeker bewustzijn en bepaalde eerdere ervaringen, latent aanwezig in onze genetische dispositie, opgedaan in parallelle levenservaringen als multidimensionale wezens of doorgegeven vanuit een verbindend constellatieveld waar je deel vanuit maakt zoals bijvoorbeeld je familie, ras of geloof.

Stel, je grote talent is dat je enorm empathisch, gevoelig en zorgzaam bent van nature. En, je groeit op in een onveilig en gewelddadig gezin waarin één van je ouders een of meerdere gezinsleden emotioneel, mentaal of fysiek verwaarloosd of mishandelt. Wat veel kinderen dan doen is dat ze die voor de hand liggende talenten inzetten om het gezinsleven continu te scannen op gevaar en als een redder in het gezin alles zullen doen om de bedreigende situatie te voorzien, te voorkomen of te reguleren. Sowieso is het systemisch niet hun plek in de gezinsconstellatie om ervoor te zorgen dat het veilig is, dat is de rol van de ouders. In dit voorbeeld gaat het erom dat we een kracht in onszelf afsplitsen om om te gaan met de schaduwkanten van het leven.

Wanneer we dit lang genoeg moeten doen wordt dat de automatische conditionering van het systeem; wanneer er onveiligheid en gevaar is stap ik in het systeem op een plek die niet de mijne is en probeer met alles wat ik nu kan en heb mijzelf en anderen veilig te houden. Op het niveau van het lichaam is dit een diepe programmering die we meedragen in ons volwassen leven en automatisch inzetten wanneer een dergelijke situatie zich voordoet. Hoe geniaal ook, we splitsen een deel van onze meest natuurlijke kracht af die daarmee dysfunctioneel is geworden voor onszelf en anderen. Omdat deze zo eigen voelt is ook heel natuurlijk om dit te doen, ondanks dat het niet werkt. Het is weliswaar bekend desalniettemin biedt het slechts schijnveiligheid in het omgaan met uitdagende situaties.

Wanneer je hier energetisch naar kijkt zie je dat er sprake is van een conflict, een spanning tussen twee uitersten. Du moment dat je reageert vanuit dit afgesplitste stuk, merk je dat de spanning oploopt in plaats van ontlaadt. De situatie verandert niet wezenlijk en blijft, in kracht toenemend, in je leven opduiken tot het ingezien wordt. De uitnodiging die hierin besloten ligt is om dit afgescheiden stuk van wie je wezenlijk bent in de eenheid te herstellen. Dat doe je door bewustzijn hiermee te verbinden en datgene wat je daarin opmerkt te ervaren en te laten zijn zoals het op dat moment is, zonder dat het hoeft te veranderen.

Wat in deze levensbeoefening behulpzaam is, is om voor je reageert of in beweging komt een rustmoment in te bouwen en jezelf de vraag te stellen “wat leeft er nu in mij?”. Door je te verbinden met je innerlijke landschap kom je sneller tot het inzicht of je in beweging komt vanuit spanning of vanuit flow. De eerste leidt tot meer conflict en opbouw van spanning, de tweede leidt tot rust, energie en helderheid. Door beide met gelijkmoedigheid, bewustzijn en compassie tegemoet te treden krijgt het afgesplitste deel de erkenning voor wat het voor je heeft gedaan en heeft betekend, tegelijkertijd wordt het in de eenheid hersteld waardoor het niet langer dysfunctioneel is en weer onderdeel wordt van je superpower waarmee je je eigen wereld en die om je heen verrijkt.