01 aug Onzichtbare vijanden.

Recent lanceerde EarthToday (www.earthtoday.com), een wereldwijd initiatief dat tot doel heeft om in 2050 op zijn minst 50% van de natuur op aarde beschermd te hebben. Voor €1,20 bescherm je zelf al een vierkante meter natuurgebied. Momenteel staat de teller al op 1.177.744 m2 beschermde natuur. Als enthousiaste ondersteuner van dit project realiseerde ik mij opeens de waanzin van het fenomeen natuurbescherming. Met mijn financiële steun aan EarthToday bescherm ik de natuur tegen…mijzelf.

Is het niet ironisch dat we het meest corrumperende middel dat we tot onze beschikking hebben, geld, als oplossing nodig hebben tegen het meest corrumpeerbare systeem waarmee we het probleem in eerste instantie hebben gecreëerd, de menselijke mind. Beide zijn creaties vanuit diezelfde mind. Als je er zo naar kijkt lijkt wezenlijk duurzame verandering een kansloze exercitie, een catch 22, een ogenschijnlijk onbreekbare cirkel. En toch heeft zo’n, op het eerste oog, onoplosbare situatie altijd een onverwachtse uitweg.

Niet alleen op het gebied van natuur maar ook in de media, gezondheidszorg, voedselindustrie, educatie en veiligheid zijn over tijd systemen ontstaan die uitgegroeid zijn tot meerkoppige monsters. Ze hebben één ding gemeen en dat is dat ze allen in staat zijn tot het generen, opbouwen en uit laten groeien van angst. En dat is de meest vruchtbare bodem waarop de mind haar ideeën tot leven brengt en uitbouwt. Een recept voor succes en rampspoed. Onzichtbare vijanden, of het nu een virus is, een geheime elite die uit is op wereldoverheersing of aanstormende aliens zijn, allen hebben ze de belofte en potentie in zich om ons totaal te vernietigen en tegelijkertijd volledig te bevrijden. Zonder dat de mind het doorheeft ontwerpt en manifesteert ze van binnenuit een meesterlijk plan om een hele wereld van angst en controle tot leven te brengen. Die geeft de mind de schijnveiligheid en het vertrouwen dat alles maakbaar is en oneindig kan blijven doorgaan. Waar de mind blind voor is in haar arrogantie van megalomane scheppingsdrang is dat zij zelf ook een bron heeft, iets dat de mind creëert. En dat is het scheppende, het grote mysterie dat voor de mind verborgen is en blijft om haar mysterieuze opdracht te kunnen blijven vervullen.

Alle onzichtbare vijanden waar we tegen vechten zijn metaforen, aspecten van ons menselijk bewustzijn die nog nooit eerder echt erkend zijn en omarmd. We hebben ze nog steeds niet werkelijk ontmoet, verwelkomd vanaf de plek van het scheppende, aangekeken en er werkelijk JA tegen gezegd. Niet JA als in goedkeuring maar JA als in de herkenning en erkenning dat het levensfacetten en -fases zijn die bij menszijn horen en die we hebben te doorzien als onderdeel van ons bestaan. Hiermee komt vanzelf de realisatie dat we als mens tot al deze aspecten in staat zijn, donker en licht, en maar ze niet langer onbewust en destructief hoeven te zijn wanneer ze worden benaderd met bewustzijn en compassie.

De wonderlijke en paradoxale uitwerking van deze bewuste erkenning van onze individuele en collectieve onzichtbare vijanden is dat ze hun kracht over ons verliezen. Eindelijk krijgen ze waar ze oneindig lang voor hebben gestreden; bestaansrecht. Daarmee komen ze tot rust en die verzachting geeft ruimte aan een natuurlijke flow van helderheid, richting en daadkracht. Dit is exact hoe al het leven zich al lang organiseert als wij niet in de weg staan en proberen in te grijpen in iets dat al lang perfectie is. De uitdaging is dus om onszelf uit de weg te gaan en ruimte te geven aan het grote mysterie die als enige de oneindige wijsheid heeft om onzichtbare vijanden opnieuw tot vrienden voor het leven te maken.