01 nov Opstijgsnelheid.

Een paar dagen geleden werd ik wakker met een gevoel van uitzichtloosheid, wanhoop en verdriet. Die sensaties bleven een tijdje in mijn systeem rondhangen tot ik mij realiseerde waar ik ze van oppikte. Aanstaande vrijdag vertrek ik voor een week naar Lesbos waar ik vrijwilligerswerk ga doen in een restaurant waar vluchtelingen gratis te eten krijgen. In de aanloop naar mijn vertrek heb ik mij al meerdere malen bewust en onbewust afgestemd op de mensen die ik komende week zal ontmoeten. En daarmee ben ik, zonder dat ik deze mensen ooit heb gezien, al energetisch verbonden met hun lot, onveiligheid, trauma en de uitzichtloosheid van in een vluchtelingenkamp zitten onder mensonterende omstandigheden.

Het wordt een ontmoeting met de donkere kant van menselijke ‘beschaving’. Het blijft fascinerend om te zien wat het spectrum is waar wij als mensheid toe in staat zijn. We kunnen onvoorwaardelijk liefhebben en het onmogelijke creëren en tegelijkertijd kunnen we haten, polariseren en de mensheid en onze planeet tot aan de rand van de afgrond drijven. Het is tijd dat we dit volledige spectrum van menszijn in eigendom nemen. Niet alleen de mooie kanten maar ook de donkere kanten want dat zal ons uiteindelijk tot een compleet en echt mens maken. Als we werkelijk willen transcenderen naar een realiteit waarin wij eenheid ervaren dan hoort daar ook bij dat we onze collectieve erfenis in de ogen kijken en met compassie omarmen. Het is juist deze collectieve schaduw, die vrijwel niemand onder ogen durft te komen, die keer op keer de realiteit creëert waar wij met z’n allen van wegkijken en hopen dat het zich vanzelf een keer zal oplossen.

Wat het van je vraagt is om je keer op keer bewust te worden van hoe jij je verhoudt tot wat het leven je aanbiedt. Wanneer je alles wat je in deze ontmoetingen met jezelf, anderen en plekken waar je komt bewust ervaart en omarmt, bevrijdt jij jezelf. Dit zal je zeer waarschijnlijk confronteren met je eigen donkere stukken, je rugzak met schaduwkanten die nog niet veilig genoeg zijn om onder ogen te zien en te realiseren voor wat ze werkelijk zijn. Elke keer als je dit doet verlicht je jezelf letterlijk en figuurlijk van de zwaarte die jou en je omgeving belast.

Als je dit tot een dagelijkse levensbeoefening maakt draag je wat mij betreft op de meest fundamentele wijze bij aan een betekenisvolle shift in wat het betekent om mens te zijn. Niet omdat je je wegdraait van een realiteit die je nu niet wilt en een nieuwe, betere versie visualiseert maar omdat je ‘dark side of humanity’ eindelijk toelaat in je belevingswereld, in het licht zet en ziet voor wat het is. Pure, rauwe levenskracht die lang onderdrukt, ontkent en gecensureerd is geweest en broeit in de schaduw van ons bestaan. En juist die ontkenning heeft gezorgd voor de ongeëvenaarde spanningsopbouw die je overal om je heen terugziet, zowel in individuen als op het wereldtoneel.

Het vereist moed om je bewust te verbinden met de schaduwkanten van het bestaan. Het vraagt van je om toe te bewegen naar iets waar je het liefst van weg wil en om te laten zijn waar je het liefst vanaf wil. Dit is de paradox van het compassievolle hart dat het vermogen heeft om alle facetten van het leven in zich te sluiten, ongefilterd te ervaren, te zien voor wat het is en volledig te laten zijn. Hiermee maak je een eind aan de polarisatie in jezelf en volgens de natuurwetten van creatie kan het niet anders zijn dan dat je deze ook niet meer terugziet in de wekelijkheid die je in en om je heen creëert.

Het einde van polarisatie is het einde van conflict, zowel in jezelf als in anderen en je omgeving. De transparantie voor het leven die je hiermee in jezelf bewerkstelligt wordt opgemerkt door energetische spanning van conflicten om je heen. Die spanning zal zich vervolgens moeiteloos in jouw compassievolle aanwezigheid ontladen, zonder dat het jou belast. Het is overduidelijk een win-win benadering op het leven waarbij je niet alleen jezelf maar ook de mensheid verlost van datgene wat keer op keer de chaos co-creëert die we met elkaar al zo lang niet meer willen.

Het is een oproep van het leven om de realiteit die we met elkaar hebben gecreëerd te aanschouwen. Maar deze keer met bewustzijn en compassie, niet langer onbewust en geladen met angst, oordeel en ontkenning. We kunnen deze werkelijkheid niet achter ons laten en de boel de boel laten. Dat is geen ascensie, dat is ontkenning en onverschilligheid. Het is aan ons als mensheid om het leven helemaal in eigendom te nemen, te vieren en te rouwen om wat we hebben gedaan met elkaar, maar wel vanuit helderheid, grootsheid en compleetheid met het leven zelf, hier en nu.

Wie wil ascenderen heeft opstijgsnelheid nodig. Die heb je niet met een rugzak vol met geladen schaduwstukken die nog niet omarmd zijn. Je kunt visualiseren wat je wilt maar je kunt niet ontsnappen aan wie je nu bent en dat hoeft ook niet. Je kunt wel volledig aanvaarden wie je nu bent, alles inclusief, en daardoor zul je als vanzelf de persoon worden die je zo graag wilt zijn. Een heel mens, bewust, zonder verzet, helder en met compassie voor alle facetten van het leven. Dat is je ticket naar een nieuwe realiteit. Die er overigens al lang is, jij hoeft daar alleen nog maar aan te komen…

Vrijdag zal ik op Lesbos rauwe pijn, hartverscheurend verlies en diepe wanhoop ontmoeten en aankijken. Ik kijk er naar uit te omarmen wat ik kan in de wetenschap dat ik daarmee de vluchtelingen, de mensheid en mijzelf een beetje meer opstijgsnelheid geef…