25 jan Schaduwgoud

Het is onmogelijk om met precisie te kwantificeren maar er lijkt een consensus te bestaan over dat 95% van ons handelen vanuit het onbewuste wordt aangestuurd en een schamele 5% vanuit het bewuste. Nu kijk ik naar mensen als scheppende wezens die van moment tot moment hun werkelijkheid creëren op basis van wie we zijn en blijkbaar, zijn we ons van wie we zijn, maar voor een heel klein stukje bewust. Voor dat minuscule deel nemen we maar al te graag verantwoordelijkheid, credits en bejubelen we onze manifestatiekracht. Het is ontluisterend om te aanschouwen hoe we met die 5% die we van onszelf kennen er zo’n ongelooflijke bende van maken en onszelf alsnog bovenaan de voedselketen van ‘beschaving’ plaatsen.

Allereerst heb ik het gevoel dat het heel behulpzaam zou zijn als we naar onze huidige individuele- en collectieve staat van zijn zouden kijken en ons afvragen wat het in ons is, waar we ons nog niet van bewustzijn, dat dit creëert.  Dit helpt ons om van een ontkrachte plek te bewegen naar een krachtplek, waar we niet langer geloven en ervaren dat het leven ons willekeurig overkomt en we daarvan slachtoffer zijn, maar dat wat we creëren is wie wij nu zijn. Tegelijkertijd bewegen we weg van de ‘blame game’ waarin we anderen of onszelf de schuld geven van wat ons overkomt, een cruciale shift van schuld naar bewustzijn.

Als dit kwartje valt, realiseer je je dat die 95% onbewuste creatiekracht een spreekwoordelijke goudmijn is. Een alchemistische kolf waarin we worden uitgenodigd om van lood weer goud te maken, ofwel hoe we de duisternis van de schaduw transmuteren naar liefde. Om dit te kunnen doen moeten we onszelf opnieuw toegang verschaffen tot het compassievolle hart. Dit doe je door bewustzijn en compassie samen te brengen. Via deze beoefening verplaats je bewustzijn vanuit de dualistische en gepolariseerde mind naar het domein van het compassievolle hart dat in eenheid en heelheid leeft.

De staat van compassie waarin het hart verkeert biedt de veiligheid die nodig is om het onbewuste in te gaan. Zij die dit aangaan ervaren het spanningsveld dat gecreëerd wordt door enerzijds het onbekende dat op ons ligt te wachten en anderzijds het verlangen om de eenheid te herstellen. Dit is een heuse schatkamer vol aspecten van leven die voorheen niet veilig genoeg waren om ontmoet te worden. De uitnodiging die compassie aanreikt is om ze enerzijds helemaal te ervaren maar ook te bieden waar ze al zo lang op hopen en op hebben moeten wachten; erkenning. Compassie geeft bestaansrecht aan alle facetten van het leven. Door bewuste beleving en waarachtige compassie integreren we deze ervaring op alle lagen van ons bestaan en hoeven ze niet opnieuw terug te keren in de schaduw van het onbewuste. Dit is hoe we onszelf helen, verrijken met alles wat het leven te bieden heeft en onszelf toegang verschaffen tot de ware vernieuwing waar velen van ons zo diep naar verlangen.

Het leven staat te springen om ons te helpen, richting te geven en vervulling te brengen. Letterlijk staat ze 24/7 op onze deur te kloppen om ons te helpen. Maar we moeten haar uitnodigen met een waarachtig verzoek dat gebaseerd is op een authentieke behoefte. Dat is ons fundamentele verlangen om een vrij, uniek en krachtig mens te zijn, inclusief alle mooie en minder mooie kanten die het leven voor ons in petto heeft. Wie daar oprecht naar verlangt zal een leven met een gouden randje leiden, een randje van schaduwgoud…