25 aug Stuwkracht.

Toen iemand mij onlangs vroeg waar ik over 5 jaar wilde zijn moest ik aan een uitspraak van theoloog, dichter en sociaal activist Thomas Merton denken; “People may spend their whole lives climbing the ladder of success only to find, once they reach the top, that the ladder is leaning against the wrong wall.’ Ik vermoed dat mijn langdurige levenswijze van bewustzijn en compassie er zo voor heeft gezorgd dat ik het grootse deel van de tijd in het moment leef, dat een dergelijke vraag simpelweg niet in mijn bewustzijn verrijst.

Alle ideeën over wat het betekent om succesvol te zijn voor jezelf, in relaties, vriendschappen, familie of werk komen voort uit een diepe conditionering van de mind, dwars door de geschiedenis van de mensheid heen. Die programmering is niet alleen individueel geladen op basis van je persoonlijke ervaringen maar ook collectief via je genen, familiesysteem, parallelle levenservaringen en niet in de laatste plaats onze planetaire historie. Die mix van factoren die ons onbewuste handelen aanstuurt bepaalt meer dan 95% van de realiteit die we van moment tot moment voor onszelf en elkaar creëren. Wie zo kijkt realiseert zich al snel dat het kansloos is om vanaf die plek een zinvol beeld of visie te vorm te geven over waar je over 5 jaar wilt zijn. Simpelweg omdat dat beeld gecreëerd wordt in de mind op basis van onze geconditioneerde herinneringen uit het verleden. Dit is waarom we steeds opnieuw ons verleden hercreëren en er in grote lijnen niet echt wezenlijk iets verandert.

De gepolariseerde aard van de mind brengt nog een andere uitdaging met zich mee in deze dynamiek en dat is dat onze visie over wie we wel willen zijn in de toekomst altijd ten koste gaat van wie we nu niet willen zijn. En dat is het fundamentele probleem onder iedere verandering. Natuurlijk werkt visualiseren en de Happinez uitknippen om moodboards te maken, dat is allemaal wetenschappelijk aangetoond. Maar waar niemand het vervolgens meer over heeft is wat er gebeurd met hetgeen waar we van weg bewegen, wat we niet meer willen, wie we niet meer willen zijn. Het zijn die schaduwaspecten van het leven die we structureel afwijzen, ontkennen en vermijden die vroeg of laat op onze deur zullen kloppen om dat ene te krijgen dat ze verlangen en nodig hebben om ons echt met rust te laten; erkenning. Zo lang die er niet komt is duurzame verandering uitgesloten. Je kunt visualiseren wat je wilt over wie je zou willen zijn maar je neemt wie je nu bent, dus ook al je niet omarmde schaduwkanten, overal met je mee naar toe en die duiken vroeg of laat gewoon weer op in je leven.

Dit is het klassieke dilemma van de mind dat de mind ook zelf niet kan oplossen. Het compassievolle hart kan dat wel. Juist door de ogenschijnlijke tegenstellingen die uitsluitend leven in de mind in het hart samen te brengen wordt een alchemistisch proces in werking gezet. Marion Woodman, Jungiaanse therapeute en auteur, zei daar het volgende over: ‘Een conflict binnen of buiten jezelf een tijdje ‘laten zijn’ in plaats van proberen het snel op te lossen, is een moeilijk idee om te bevatten. Het is nog uitdagender om het daadwerkelijk te ervaren. Maar zoals Carl Jung stelde, als we de spanning tussen de twee tegengestelde krachten zouden kunnen toelaten, kan er een ‘derde weg’ ontstaan die de twee kan verenigen en overstijgen. Hij geloofde dat deze transcendente kracht cruciaal was voor onze heelwording. Wat die derde weg ook is, ze komt meestal als een verrassing, omdat ze niet eerder onze verdedigingslinies kon binnendringen. Een overhaaste beweging om spanning op te lossen kan dus de groei van het nog niet bekende derde alternatief afbreken. 
Als we lang genoeg een spanning zouden kunnen laten rijpen in de psychische baarmoeder zouden we letterlijk iets nieuws in onszelf kunnen baren.’

Wat in die psychische baarmoeder, in je compassievolle hart, wordt gebaard is niets minder dan je bliss, je purpose, je hoogste bestemming. Datgene wat je bovenzintuiglijk geluk brengt. Dat is wat je hier te doen hebt, wat je hier komt brengen, je gift. Wanneer dit zich aan je ontvouwt is er geen enkele twijfel meer over wie je bent en tegen welke muur je spreekwoordelijke ladder van succes zou moeten staan. Het is zo evident, logisch en natuurlijk dat de vraag waar je over 5 jaar wilt zijn simpelweg wegvalt. Wat je voelt is stuwkracht, de onzichtbare helpende hand van het leven dat niets anders wil dan je leiden en begeleiden om datgene te doen waarin je voor jezelf, je directe omgeving en het collectief het meest betekenisvol bent. Het enige dat het leven van je vraagt is om jezelf uit de weg te gaan en haar de ruimte en de kans te geven om er voor je te zijn.  Wie dat doet zal altijd weten en voelen op het juiste moment op de juiste plek te zijn. Wat er ook gebeurt, het had niet eerder maar ook niet later gekund. Dit is waar je wilt zijn, nu, altijd.

foto: NAPHASSA