01 feb Vangnet.

Een van de meest uitdagende aspecten van laten zijn als levensstrategie is dat het het beste werkt als je het kunt doen zonder verwachting van de uitkomst, vrij van je persoonlijke agenda. Die agenda wordt gecontroleerd door je onderbewuste conditionering rondom wat je ervaart. Dat bepaalt hoe snel, hoe intens en hoe lang je reageert op wat het leven je voorschotelt. En wat het leven aandraagt is regelrechte creatie, één-op-één reflectie van wie je nu gelooft te zijn. Je bent geen slachtoffer, je trekt niet iets aan, van moment tot moment schep je de werkelijkheid in en om je heen. Wanneer je zo naar je leven kijkt en er gaan dingen niet helemaal lekker, is het confronterend om je te realiseren dat het leven je er op deze manier aan herinnert dat er nog aspecten in je persoonlijkheid zijn die niet bewust zijn aangekeken en compassievol omarmd.

Hoe pijnlijk, verdrietig en beschamend het ook mag zijn wat in de schaduw leeft, het leven zal er alles aan doen om je te helpen je hier bewust van te worden en er zo mee om te gaan dat het je niet langer gijzelt en belast. Ondanks deze voortdurende handreiking van het bestaan gaan we maar zelden op haar uitnodiging in. Het dilemma voor de persoon die zich bewust wordt van wat er in het onderbewuste leeft is tweeledig. Enerzijds is er de toxische spanning, die je in je leven opbouwt als stress, die van nature zoekt naar een uitweg om te ontladen. Anderzijds lijkt het van levensbelang om hetgeen verborgen is in het onderbewuste te verdedigen. Je mist het bewustzijn en de compassie om daar zo mee om te gaan dat het jou kan loslaten. Als dat wel zo zijn zou het daar in de eerste plaats niet zitten. Veiligheid is hierin de sleutel. Wanneer je systeem zich niet vellig genoeg voelt om die spanning in beweging te zetten, zal het daar blijven, hoe destructief het ook voor je is. Het is zowel bizar als fascinerend om te zien dat het voor veel mensen veiliger is om te blijven doen wat niet werkt, dan dat niet meer te doen en niet te weten wie je dan bent en wat er zal gebeuren.

Deze fundamentele onveiligheid in het omgaan met je schaduwstukken creëert de voedingsbodem voor een controlemechanisme, een systeem dat je een gevoel van macht en maakbaarheid geeft over je eigen leven. De tragedie die hierin besloten ligt is dat je comfortzone, wat eigenlijk een gevangenis van je geest is, steeds kleiner wordt met elke reactie waarin je niet omarmde schaduwstukken in je leven vreest, ontkent, buiten de deur houdt en met een grote boog omheen leeft.

Leven vanuit deze plek gaat vaak gepaard met een gevoel van eenzaamheid, van verlies. Er mist iets. Mens zijn betekent vergeten dat je unieke persoonlijke reis, ondanks je gevoel van afgescheiden zijn, nog altijd plaatsvindt in de eenheid. De eenheid, het substratum, waar je van gemaakt bent, wat je zoekt en je tegelijkertijd nooit verlaten heeft. Het is wat je altijd al was, nu bent en altijd zal zijn. In het met gelijkwaardigheid laten zijn van alle facetten van het leven maak je een voor de zoeker in jou een onlogische tussenstap. Je creëert reactietijd voor jezelf door je ervaringswereld bewust waar te nemen en te doorzien zoals die is in dat moment. In de ontspanning die daaruit volgt geef je ruimte aan de onderstroom, de flow, om voor je te zorgen. Die draagt heldere oplossingen aan, geeft richting en voorziet je van grenzeloze energie om je bliss, je bovenzintuiglijke geluk, te kunnen volgen.

Veel mensen vragen zich af wat ze uit het leven willen halen. Een interessantere vraag is wat het leven uit jou wil halen. Om dat te laten ontvouwen moet je ruimte maken, jezelf uit de weg gaan en verzachten, zowel in je lichaam als in je mindset. Dan kom je als vanzelf aan op de plek waar het leven je opvangt, richting geeft en als liefdevolle mentor altijd mee je meereist.