26 feb Verantwoordelijkheid.

Er is een levensgroot verschil tussen hoe de mind met het leven omgaat en hoe het hart dat doet. De mind neemt in het dealen met conflict de praktische route, zoekt tot op de bodem het verhaal uit en komt met pragmatische oplossingen om het probleem zo snel mogelijk kwijt te raken of zo lang mogelijk vast te houden. ‘Ik heb het doorzien, aangekeken, doorvoeld, geïntegreerd en een plek gegeven’ is wat ik vaak hoor wanneer ik mensen vraag hoe het met hun favoriete probleem gaat. Maar wanneer hun systeem met gefocust bewustzijn en waarachtige compassie wordt benaderd blijkt die relatieve rust heel broos en is er nog een hele onderliggende wereld van gevoelens, emoties, gedachten en fysieke sensaties die nog niet ontmoet en omarmd is.

Deze ongeziene en ongerealiseerde ruimte in onszelf, het onbewuste, is een geladen gebied dat verlangt naar belichting en erkenning. Alles wat daar leeft wil verenigd worden met het leven en in de eenheid worden hersteld. Maar het woont niet voor niets in het onbewuste. De factor die bepaalt of iets überhaupt in je bewustzijn kan verrijzen is veiligheid. En die veiligheid kan alleen komen van waarachtige compassie, niets in de mind is in staat om dat te evenaren. Daarom is het ook zo lastig om jezelf daarin te helen. Als het zo easy was om die veiligheid te zijn voor het onbewuste was je daar al lang naar binnen gegaan om je demonen onbevreesd te ontmoeten.

Het onbewuste is een metafoor voor alle patronen, overtuigingen, gewoontes, trauma’s en verslavingen die we hebben moeten ontwikkelen en aannemen op de momenten dat we nog niet bewust, volwassen of compassievol konden zijn voor dat wat het leven ons op dat moment voorschotelde. Hier ben je geladen en licht ontvlambaar en du moment dat je wordt getriggerd doe je weer precies wat je altijd deed, wat je kent, wat totaal niet werkt maar wel schijnveiligheid biedt. Volledig automatisch word je overgenomen en ben je opnieuw de belichaming van al die emoties, gevoelens, gedachten en fysieke pijn.

Wanneer je jezelf op die plek bevindt is er geen vrije wil, keuze of verantwoordelijkheid. Hier heb je eigenlijk maar twee mogelijkheden; je moet de rit uitzitten tot je weer een beetje bij je positieven bent of je moet iemand anders vragen om er werkelijk voor jou te zijn met compassie en bewustzijn. Dat is het bijzondere aan echte compassie. Als het waarachtig is komt het vanuit een plek van eenheid en daar is het leven onpersoonlijk. Vanuit dat perspectief maakt het dus niet uit wie omarmt en dat is precies de reden dat iemand anders je kan helpen waar je zelf niet de ruimte bent om de schaduw aan te kijken en te omarmen.

Het valt mij de laatste tijd op dat mensen op een harde manier worden aangesproken op hun verantwoordelijkheid, zij het op persoonlijk vlak of meer in collectieve zin. Begrijp me niet verkeerd, ik ben helemaal voor verantwoordelijkheid maar energetisch gezien kan dat alleen maar in de zone waar je bewust en compassievol bent. Waar je wordt getriggerd wordt het al direct een stuk lastiger en waar je volledig in reactie bent op basis van je oude conditionering is het volledig kansloos. Om mensen daar aan te spreken op hun verantwoordelijkheid is hetzelfde als tegen een drie maanden oud kind zeggen dat het nu wel zou moeten kunnen lopen omdat het twee benen heeft.

Verzachting is hier de sleutel. Zolang we iemand in reactie vanuit de mind blijven aanspreken op de verantwoordelijkheid die hij of zij zou moeten nemen maar helemaal niet kan nemen, dragen we bij aan verdere polarisatie, benadrukken we de onmacht en ontkrachten we in plaats van te bekrachtigen. Wanneer we er voor iemand in reactie werkelijk kunnen zijn en zien dat deze persoon onmachtig is, komt er ruimte voor een shift en kan er inzicht komen in de patronen en spanning die deze innerlijke tsunami veroorzaken. Verantwoordelijkheid kan dan als vanzelf in het bewustzijn van die persoon ontstaan en zich aandienen omdat de grotere samenhang der dingen wordt gezien en we intrinsiek worden gemotiveerd om het juiste te doen. Verantwoordelijkheid nemen is dan logisch en natuurlijk en zonder lading, wilskracht of schuld.