01 aug Voorbij daders en slachtoffers.

‘Het man-bijt-hond gevoel’, zo noem ik het. Je stapt bij iemand binnen en een totaal unieke persoonlijke wereld openbaart zich. Ik heb in de afgelopen 20 jaar duizenden huizen van binnen gezien en doorvoelt en veel daarvan hebben een bijzonder verhaal. Zo ook deze…

Bij binnenkomst viel de passieve energie in het huis direct op, een gevoel van stagnatie. Het was niet alleen te voelen maar ook te zien. De stroperigheid in de levensenergie uitte zich via de lichtintensiteit in de ruimte, er hing een donkere waas. Je kon zien dat de bewoners het zwaar hadden, aangeslagen waren. Ik was daar uitgenodigd omdat zij onrustig sliepen en nooit uitgerust wakker werden. Ik nam de bewoners mee door het huis en op zolder kreeg ik het Spaans benauwd, een gevoel van verstikking en angst. Tegelijkertijd voelde ik duidelijk de aanwezigheid van een overleden persoon in de ruimte. De bewoner gaf ook aan wel eens aanwezigheid in het huis waar te nemen. Toen we het huis door waren gegaan vroegen de bewoners specifiek of ik in de tuin en rondom het huis wilde checken op verstoringen maar ik pikte daar niets van op.

Na onze tour vertelde de bewoners mij pas wat ze daar hadden meegemaakt. Op een nacht waren ze wakker geworden van geluid en toen de man naar beneden ging om te kijken werd hij geconfronteerd met een inbreker, sky high on cocaïne. Er ontstond een heftig gevecht waarbij de inbreker in een wurggreep door de bewoner werd overmeesterd, buiten bewustzijn raakte en uiteindelijk aan zijn verwondingen overleed. Dit gevecht vond plaats op het pad naast het huis. Normaal gesproken vind je van zo’n gewelddadige en heftige gebeurtenis een hoop emotionele spanning terug maar buiten het huis was daarvan niets te vinden. Het voelde alsof de natuur het daar zelf had opgelost.

In het huis stemde ik af op de geestenergie die ik eerder op zolder voelde. Ik zag en voelde de man die bij de inbraak op een plotselinge en gewelddadige manier was overleden. Daardoor had de man van het overlijdensmoment nog de intens voelbare emotionele spanning van angst en verstikking bij zich. Opmerkelijk was dat hij heel duidelijk liet blijken daar te zijn voor vergeving van de bewoners. Ik vermoed dat hij kort na zijn overlijden inzag wat hij had veroorzaakt.

Een inbraak meemaken met dergelijke afloop is een trauma. Je kon duidelijk merken dat, ondanks dat het een paar jaar geleden gebeurde, de impact op het leven van de bewoners nog steeds groot was. Dergelijke situaties creëren een overweldigende stressreactie in het lichaam die je niet zomaar kwijt bent. Het was een bizarre realisatie voor de bewoners om in te zien dat ze een paar jaar geleden een levende inbreker in huis hadden en nu een paar jaar later de overleden inbreker nog steeds in hun leven was. Met zijn ‘aanwezigheid’ speelde hij nog steeds een actieve rol speelde in hoe zij zich voelden.

In een situatie als deze is het makkelijk en voor de hand liggend om te denken in daders en slachtoffers. Veel mensen zouden zeggen dat het de inbreker’s eigen schuld en verdiende loon is. De officier van justitie noemde het destijds ‘inbrekersrisico’. Hoe begrijpelijk ook, energetisch is er sprake van polarisatie en conflict. Des te harder je oordeelt en veroordeelt, des te meer je jezelf ontkracht en de beschuldigde partij steeds meer zeggenschap geeft over je leven. In deze staat van gepolariseerd bewustzijn zijn is het onmogelijk om ongeacht welk conflict op te lossen.

Een clearing van dit soort energieën vindt plaats in het samenkomen van bewustzijn en compassie. Het bijzondere van compassie is dat het verenigt, niet langer polariseert en letterlijk alle facetten van het leven in het hart sluit. Tijdens de clearing van de overleden man voelde ik een enorm sterk gevoel van dankbaarheid. Mensen die overlijden en blijven hangen als geestenergie leven met hun bewustzijn vaak nog in het moment van overlijden. In het geval van de inbreker zou je kunnen zeggen dat hij de inbraak, het gevecht en het overlijden op die plek steeds opnieuw beleeft. Het is de onopgeloste energetische lading op het moment van overlijden die na de fysieke dood keer op keer een nieuwe, soortgelijke ervaring creëert.

Niet alleen construeert deze spanning een energetische gevangenis voor de overleden inbreker maar ook voor de huidige bewoners en het huis. De aanwezigheid van de geestenergie trekt een zware wissel op de hoeveelheid en kwaliteit van de Chi in de woning. Dat was voelbaar als passiviteit, stagnatie en donkerte in de ruimtes. Tegelijkertijd raakte de aanwezigheid van de geestenergie in het huis steeds opnieuw het trauma van de bewoners aan waardoor zij, vaak onbewust, werden herinnerd aan de situatie.

Door de energie van het huis, de bewoners en de geestenergie bewust toe te laten en te omarmen, werd de geladen, energetische herinnering aan de overleden inbreker bevrijd, het huis ontdaan van oude belemmerende spanning en worden de bewoners niet langer getriggerd in hun traumatische ervaring. Dit soort situaties herinneren mij er dagelijks aan dat compassie de sleutel is om alle ogenschijnlijke tegenstellingen in het leven te ontmaskeren, te omarmen en opnieuw te verenigen.