01 dec Vrijheid om te leven

Vannacht is mijn dierbare vriend Ronald overleden. Het is de eerste keer in mijn leven dat ik het sterfproces van zo dichtbij meemaak. Vorige week zat ik nog naast zijn bed en hielden we elkaars hand vast. De zwarte humor was niet van de lucht, het was echt heerlijk om in het aangezicht van de dood gruwelijke grappen te maken en jezelf en het leven totaal niet serieus te nemen.

Op dit soort momenten wordt duidelijk waar je staat. Of je de principes waar volgens je leeft helemaal eigen zijn en geïntegreerd, voorbij een mooi concept of theorie over hoe het zou moeten zijn. Voor mij is dat of ik dit proces, de dood en het sterven van een geliefde vriend, helemaal bewust kan ervaren en kan laten zijn zoals het nu is, zonder het te willen veranderen. Vooral in dat laatste wordt heel snel duidelijk of je nog een voorkeur hebt voor het een of het ander, in het geval van Ronald of hij nog beter zou worden of zou sterven.

Ik merkte dat ik allebei de uitkomsten van het spectrum met gelijkwaardigheid kon ervaren. Dat werd duidelijk in het diep luisteren naar mijn binnenwereld. Door steeds bewust met de situatie te verbinden, open te zijn om elk scenario te onderzoeken en alles wat in bewustzijn verrees te omarmen, voelde ik tegelijkertijd een diepe rust en energie. Er was geen trigger.

Mijn ervaring is dat wanneer je werkelijk beschikbaar bent om het leven, en daarmee ook de dood, te aanschouwen, te verwelkomen en volledig te laten zijn, je niet alleen jezelf maar ook je directe omgeving op een prachtige manier helpt. Tonglen is een boeddhistische beoefening waarbij een meester de pijn en het lijden van iemand transmuteert. Transmutatie is een alchemistisch proces waarbij iets van vorm verandert en vervolgens in frequentie wordt verhoogd.

Dit is waar ware compassie toe in staat is, het maakt een eind aan de illusie dat er zoiets bestaat als een afgescheiden individu dat lijdt. Het legt bloot dat we niet lijden aan wat we ervaren maar aan de manier waarop we omgaan met wat we ervaren; we nemen het persoonlijk, proberen het te doorgronden en willen er grip op krijgen.

De schoonheid van compassie is dat het niet uitmaakt wie de illusie doorziet. Het gaat erom wie er met bewustzijn en een open hart beschikbaar is voor het complete spectrum van leven dat we als mens kunnen ervaren. Wie echt open leeft en omarmt bevrijdt zichzelf en wordt daarmee een levende uitnodiging voor anderen om in de nabijheid van die compassie hetzelfde te doen.

Zo voelde het precies vorige week toen we elkaars hand vasthielden. Met onze ogen dicht waren we aan het ervaren, aan het laten zijn wat zich aandiende. Ik kon voelen hoe mijn vriend’s lichaam dieper ontspande en zag de rust in zijn gezicht. Na een tijdje opende hij zijn ogen en zei hij: “als het zo is als dit, heb ik er helemaal vrede mee…”