01 nov Dilemma

Het is interessant om te zien hoe er in deze tijd zoveel bewustzijn ontstaat rondom het fenomeen trauma. Dr. Gabor Maté, zelf holocaust overlever, heeft zijn leven toegewijd aan het begrijpen en oplossen van trauma. Hij stelt dat trauma niet zozeer is wat ons is overkomen maar hoe we geleerd hebben om daar, vaak op tragische wijze, mee om te gaan. Hoe we dealen met de emotionele impact is bepalend voor de diepte en intensiteit van de verwonding van het hart en de onveiligheid die zich uit in de mate van ontworteling in het aardse bestaan.

De impact van trauma, wanneer het niet succesvol wordt opgelost, is dat die het leven van de getraumatiseerde persoon bepaalt en beheerst. Het effect daarvan blijft niet beperkt tot de persoon zelf maar wordt ook intergenerationeel doorgegeven en zo zie je vaak een herhaling van hetzelfde patroon in bijvoorbeeld gezinnen en families.

Trauma is niet uitsluitend iets individueels, het raakt ook landen, culturen en rassen en is daarmee iets dat verbonden is met een constellatie en een collectieve historie. Mijn eigen ervaring is dat dit in de afgelopen jaren in toenemende mate zichtbaar en voelbaar is geworden. In deze tijd waarin de polarisatie zeer voelbaar en zichtbaar is, zorgt diezelfde polarisatie er ook voor dat individueel en collectief trauma naar de oppervlakte drijft.

Je kunt hiernaar kijken als een apocalyptische ontgiftingsreactie van het leven dat ons helpt om dat wat nog niet bewust is en omarmd letterlijk en figuurlijk aan het licht te brengen. Het leven brengt ons op het punt van zelfheling. Het dilemma dat veel mensen hierin voelen is dat we van enerzijds bevrijd willen worden van de spanning en onderliggende patronen van het trauma en anderzijds intuïtief voelen dat dit proces van bewustwording dat daarvoor nodig is van ons vraagt naar het trauma toe te bewegen, het bewust te ervaren en te omarmen. Deze tegengestelde beweging zorgt voor een grote spanning in mensen en als er niet genoeg veiligheid is zal het geconditioneerde systeem eerder kiezen voor het bekende, het trauma, ook al is dit destructief.

Het enige dat deze vicieuze cirkel kan doorbreken is compassie, de superkracht van je compassievolle hart.  Die kan de veiligheid bieden die nodig is om het trauma bewust te maken en daar tegelijkertijd zo mee om te gaan dat het niet terug hoeft te keren naar het onderbewuste en daar een nog diepere groef met nog meer spanning creëert.

Dit is wat ons te doen staat voor onszelf en het collectief. Ons bewust verbinden met het trauma in onszelf en dat tegemoet treden met bewustzijn en compassie. We zijn daartoe allemaal uitgerust en tegelijkertijd, door de mate van trauma, mogelijk begrensd in hoe compassievol we in dit moment kunnen zijn. Het unieke aan waarachtige compassie is dat het vanuit het perspectief van het scheppende universeel uitwisselbaar is. Het maakt niet uit wie omarmt omdat het vanaf deze plek onpersoonlijk is. Het is energie die wil ontladen, het is het leven dat orde op zake stelt en streeft naar balans.

Precies om die reden kunnen we elkaar steunen met onze compassievolle harten. Deze gezamenlijke verbondenheid creëert een veld van compassie waarin onze hartruimtes optellen, als legoblokjes die op elkaar gestapeld worden. Die ruimte, die compassie, die beschikbaarheid heeft de zachtheid, de veiligheid en de kracht in zich om ieder trauma volledig te ervaren, te neutraliseren en daarmee voor eens en voor altijd de schaduwkanten van ons menszijn veilig thuis te brengen.