29 mei Strijdtoneel

Vaak wordt de term mind gebruikt als synoniem voor denken en daarmee in verband gebracht met de hersenen. Tevens wordt mind als iets persoonlijks gezien, mijn mind, jouw mind, terwijl er onder veel vooruitstrevende wetenschappers consensus is over het uitgangspunt dat mind ‘non-local’ is en niet in de hersenen huist of daar gecreëerd of aangestuurd wordt. Net als dat bewustzijn ook niets met de hersenen te maken heeft. Dit is onder andere aangetoond door cardioloog Pim van Lommel die met gedegen wetenschappelijk onderzoek bewees dat bewustzijn niet ophoudt wanneer iemand klinisch dood is en hersenen en hart langere tijd niet meer functioneren.

Het is en blijft vooralsnog een mysterie wat bewustzijn nu eigenlijk is, of en waar het ontstaat en in welke mate en richting het evolueert. Het is inmiddels wel duidelijk dat de basis van alle manifestatie energie is. Die energie in ongemanifesteerde vorm heeft een podium nodig om tot leven te komen, een blank canvas om het leven op te creëren. Dat podium is de mind, het theater waarin al het leven en daarmee jouw leven zich ontvouwt.

De energie tussen de ogenschijnlijke uitersten van alles dat het leven is brengt deze creatie tot manifestatie in de mind. De polariteit en dualiteit van het aardse bestaan heeft daarin een wezenlijke en hele nuttige functie, namelijk het zichtbaar, voelbaar en leefbaar maken van alles wat er hier in deze dimensie te ervaren is. Het is een mirakel hoe het leven een weg heeft gevonden om middels separatie, dualiteit en polariteit te ervaren hoe het is om niet al alles en overal te zijn, terwijl de bronenergie van waaruit dit leven ontspruit altijd al alles en overal is.

Deze mind is waarin we leven, een wereld die voor zover we weten nog niet eerder zo geladen was. Het is letterlijk een snelkookpan die bol staat van spanning tussen de uitersten. Dit spanningsveld is voelbaar in jezelf, je directe omgeving en het collectief. De mind kan deze toxische lading niet zelf reguleren en ontladen. Om dat te kunnen doen is bewustzijn en compassie nodig, het vermogen om het leven te zien en ervaren vanuit de plek van het scheppende, de bron. Dat is precies wat de mind niet kan omdat deze vanwege de dualiteit en bijbehorende polarisatie niet het perspectief van inclusiviteit kan aannemen.

Het dilemma van de mind is dat het alleen iets kan bereiken door het één te verkiezen boven het ander en daarmee de spanning te creëren die alles in de mind in beweging zet. Dat ziet de mind als vooruitgang, groei en evolutie. Precies door deze uitsluitende benadering en afwijzing van wat het niet meer als dienend ziet, neemt de spanning toe en moet binnen de mind steeds meer gebeuren om de beperkte visie op de werkelijkheid te verdedigen. De huidige cancel-cultuur is daar het tragische symptoom van. Voor de mind is er maar één oplossing en dat is korte metten maken met wat niet in het plaatje past. Zonder dat mind het door heeft is zij de kuil alleen maar dieper aan het graven en wordt de agressie tegen de zogenaamde antagonist alleen maar sterker en destructiever.

Dit mechanisme ervaren we als individuen in onszelf maar zien we ook op grotere schaal om ons heen terug; de strijd tussen de mind en het hart. De mind die enerzijds creëert maar ook alles vernietigt wat niet bij de huidige agenda past. Daarnaast is er altijd het compassievolle hart, de ruimte, het perspectief van waaruit we het leven kunnen ervaren vanuit eenheid en inclusiviteit, zonder iets te hoeven afwijzen of veroordelen. Deze twee dimensies staan in deze tijd beide in het volle licht. Vanuit de mind staan ze tegenover elkaar, vanuit het hart gezien naast elkaar. De mind zal nooit in staat zijn de dimensie van het compassievolle hart te bereiken, begrijpen en erkennen. Het compassievolle hart daarentegen heeft het vermogen om alle facetten van de mind te ervaren en te omarmen. Dit geeft de mind waar zij sinds haar bestaan, zonder dat zij zich dat realiseert, datgene waar ze al zo lang naar op zoek is; bestaansrecht. De ultieme erkenning van alles wat mind is, kan en niet kan, gegeven vanuit waarachtige compassie.

Dit is het strijdtoneel waarop we ons als mensheid nu begeven. Het ogenschijnlijke conflict tussen de mind en het hart. Kijkend naar het verleden en waar we nu zijn kunnen we de weg van de mind met grote zekerheid uittekenen; een doodlopende straat met alleen maar verliezers. De weg van het compassievolle hart kent alleen maar winnaars. Mens, natuur en al het leven floreert bij deze levenswijze die ons wakker kust, opschoont en verder brengt op het pad van wat het betekent om werkelijk een heel mens te zijn.