01 jun Persoonlijk en onpersoonlijk.

De essentie van clearing is bewust ervaren en laten zijn. Door het verhaal te stoppen rondom wat je ervaart worden de dingen in al hun naaktheid gezien voor wat ze werkelijk zijn in dat moment. Waarom het zo is, wiens schuld, hoe lang het er al is en wat het nog gaat betekenen in de toekomst valt weg en wat overblijft is de rauwe ervaring van een oneindig scala aan gevoelens, emoties, gedachten en fysieke sensaties. Wanneer je deze dingen ervaart en omarmt wordt oude spanning losgelaten en geef je ruimte aan flow in en om je heen.

Het onpersoonlijk maken van je belevingswereld is een krachtige tool om enerzijds te ervaren wat er gebeurt en tegelijkertijd te voorkomen dat je verdwaalt in het drama van wie, wat, waar, waarom en wanneer. Veel mensen die op deze manier naar hun leven gaan kijken worden aanvankelijk geconfronteerd met ongeloof. Hoe kan het zijn dat het verdriet wat ik voel bij het overlijden van een dierbare niet van mij is? Ik voel het toch, het gebeurt toch in mijn leven? De realisatie dat het verdriet ook onpersoonlijk is, is zowel bevrijdend als beangstigend. Als je het simpelweg bewust voelt en laat zijn zal het verdriet je loslaten. Tegelijkertijd is het ook een vrije val; als je je bijvoorbeeld lang hebt geïdentificeerd met verdriet en jij blijkt dit verdriet niet te zijn, wie en wat ben je dan wel? Op een wonderlijke manier zorgt het persoonlijke drama voor een hoop problemen maar het biedt ook schijnveiligheid. Vaak is het onbewust kiezen voor die schijnheiligheid veiliger dan het omarmen van het verhaal om daarmee ruimte te geven aan wie je werkelijk bent.

Het voortdurend onpersoonlijk maken van je belevingswereld kan ook schaduwkanten hebben wanneer het vanuit de mind gebeurt en niet vanuit het hart. Recentelijk kwam ik erachter dat een deel van mijn leven volledig onbewust werd geregeerd door angst voor afwijzing en eenzaamheid. Ik vond het confronterend en pijnlijk om in te zien dat ik in mijn handelen vanuit deze onopgeloste emoties anderen en mijzelf heb gekwetst. In dit soort gevallen vraag ik de hulp van een bijzondere vrouw die mij helpt om onbewuste patronen bewust te maken. Terwijl we zaten te praten verscheen er tussen ons in een holografisch beeld van mijzelf als 7 jarig jongetje. Beide zagen we dezelfde verschijning: een jong kind, bevroren in tijd en ruimte, afgewezen en eenzaam. Toen ik in bewustzijn naar het jongetje toeliep draaide hij zich om en klampte zich aan mij vast. Als een koalabeertje sloeg hij zijn armen om mij heen en bleef tegen mij aan staan.

Kenmerkend was dat ik dacht dat ik nu dit bewust was ik het wel zou kunnen clearen, maar de vrouw wees mij erop dat ik dat voor deze gevoelens vanuit mijn mind deed en niet vanuit het hart.. Blijkbaar had mijn mind het idee van clearing gekaapt en tot een strategie gemaakt om te dealen met de schaduwkanten. Niet om het werkelijk te omarmen maar om ervan weg te bewegen zodat het niet gevoeld hoefde te worden. Het onpersoonlijk maken van het gevoel was daarmee in dit geval een manier om te ontkoppelen in plaats van te verbinden en te omarmen. Bijzonder effectief maar dan wel als vlucht. Zij benadrukte dat wat ik als 7 jarig jongetje heb gevoeld enerzijds natuurlijk gewoon is wat het is maar op het persoonlijke vlak wel degelijk iets is wat ik heb meegemaakt en onderdeel is van mijn leven, van mijn persoonlijke ervaring. En passant wees zij mij erop dat het waarschijnlijker was dat ik doodsbang zou zijn voor deze gevoelens dan dat ik ze vanuit mijn mind even zou clearen…

In de dagen erna nam ik mij voor om het avontuur aan te gaan. Ik wilde deze dingen oplossen en niet langer een belemmering laten zijn. Ik voelde nog steeds het jochie om mijn middel geklemd, overal waar ik naartoe ging. Wanneer ik contact met hem wilde maken, werden allerlei oude patronen in mij geactiveerd om mij hier vanaf te houden. Blijkbaar was mijn hele systeem geconditioneerd om deze emoties uit weg te gaan in plaats van aan te gaan. De vrouw had gelijk: blijkbaar was ik zo bang om het gevoel te ervaren dat ik een geniale en effectieve strategie had ontwikkeld om er met een grote boog omheen te gaan.

Een week na het gesprek lag ik in mijn hangmat en voelde ik letterlijk het jochie op mijn buik liggen. Het was nog steeds alsof hij los was van mij, er niet helemaal bij hoorde. In gedachte vroeg ik aan hem wat hij nodig had. Zonder antwoord te geven zag en voelde ik hem in mijn hart duiken. Ik moest enorm huilen. Eindelijk was het verdriet en de eenzaamheid erkend en daarmee letterlijk in mijn hart gesloten als onderdeel van mijn persoonlijke leven. Niet langer was er vanuit de mind de behoefte om dit te onder controle te houden of te vermijden.

Als zich iets aandient in je bewustzijn sta je op een spreekwoordelijke kruising. Kun je hetgeen zich openbaart volledig ervaren en laten zijn vanuit je hart of gaat de mind met de ervaring aan de haal en stuurt die je op pad, weg van het gevoel, in het verhaal en op zoek naar een oplossing. De mind is zo subtiel en tricky dat die zelfs clearing weet in te zetten als afleiding om weg te bewegen van wat zich aandient. Om zo ten koste van alles te voorkomen dat wat in de schaduw zit in het licht komt te staan.  Uiteindelijk bestaat de mind bij de gratie van het verhaal. Compassie in clearing is alles inclusief; het omarmt het persoonlijke, het onpersoonlijke, het verhaal en de mind die in haar overlevingsdrang wanhopig probeert dit alles ten guste van zichzelf aan te wenden.