30 apr De wortel van al het lijden.

Zonder twijfel is fysieke pijn omarmen en helemaal laten zijn, zonder dat het hoeft te veranderen, één van de grootste uitdagingen. Omdat ons menselijke bewustzijn zo sterk gehecht is aan ons lichaamsbewustzijn, is het vrijwel onmogelijk om niet direct met je bewustzijn naar iets in het lichaam te gaan dat aandacht vraagt. Ik kan het uit eigen ervaring delen nu ik al een paar dagen een hernia heb en vrijwel niet kan lopen of staan. Het is serieus uitdagend om met bewustzijn helemaal naar die pijn toe te gaan en te weten dat door dat te doen de pijn ongefilterd en ongecensureerd tot leven komt. Dat is wat bewustzijn doet, het werkt als een vergrootglas dat je richt op iets dat er altijd al was en eindelijk de ruimte krijgt om te worden ervaren zoals het werkelijk is.

Aangekomen bij die rauwe pijn komt de volgende stap in het proces; de pijn volledig laten zijn zonder dat die hoeft te veranderen. Dit is waar je compassie werkelijk op de proef wordt gesteld. Waarachtige compassie werkt alleen als er oprecht geen verwachting is van de uitkomst, geen voorkeur voor het ene of het andere scenario. In dit voorbeeld van fysieke pijn betekent dat dus dat door de pijn waar te nemen en volledig te laten zijn, de pijn compleet kan verdwijnen door de erkenning. De andere optie is dat de pijn er nog steeds volledig is maar er door dit proces een radicale shift heeft plaatsgevonden in de belever van die pijn.

Dat brengt ons bij de meest fundamentele vragen en realisaties over mens zijn; wat is lijden en wat betekent heling van dat lijden? Vanuit de mind gezien en de typisch westerse manier van beschouwen en ervaren betekent lijden dat we ergens aan lijden, er is een externe factor die ons kwelt.  Onderliggend aan dit perspectief gelden de typisch duale, afgescheiden en gepolariseerde wetmatigheden van de mind die deze illusie van separatie bekrachtigen. Vanuit diezelfde beperkte visie kan de mind ook alleen bedenken dat heling vervolgens gaat over de afwezigheid van datgene waaraan we ogenschijnlijk lijden, in dit voorbeeld de fysieke pijn.

Voor het compassievolle hart daarentegen is diezelfde ervaring van pijn 360 graden anders. Vanuit het hart gezien is de fysieke pijn een magistrale en magnifieke uiting van pure scheppingskracht die zich in deze aardse realiteit manifesteert als fysieke pijn die ervaren mag worden. Net als degene die de pijn ervaart, ook dit is een sublieme uiting van pure creatiekracht die zich laat zien als een mens die via de zintuigen deze pijn kan ervaren. En, last but not least, is het ook ervaren zelf een wonderlijke demonstratie van het grote mysterie, het onnavolgbare niets dat alles is.

Al deze aspecten in het ervaren van pijn; de pijn, degene die de pijn ervaart en het ervaren van de pijn zijn facetten op dezelfde diamant. Het compassievolle hart draagt al deze kanten van die ervaring met gratie en gelijkmoedigheid en herkent ze allen als haar eigen schepping. Niets hoeft eraan te veranderen, niets hoeft eraan te verdwijnen. Elke keer dat je jezelf toegang verschaft tot deze compassievolle hartruimte in jezelf, door bewust te ervaren en wat je ervaart te laten zijn, ervaar je het leven weer vanuit de eenheid. Dat is ook de oorsprong van het woord heling, ‘hælan’ in het oud Engels, wat letterlijk ‘het herstellen van de eenheid’ betekent.

Vanuit deze plek is onvermijdelijk dat je je vroeg of laat realiseert dat je nooit ergens aan hebt geleden buiten jezelf maar dat het lijden is veroorzaakt, gegroeid en in stand werd gehouden doordat je het persoonlijk nam, probeerde te begrijpen en bovenal wilde kwijtraken als het ongemakkelijk was. Dit is wat het lijden heeft veroorzaakt, niet de pijn die je voelde. Die is van zichzelf neutraal, echter door bovenstaande mind processen voegen we spanning toe aan wat we ervaren en dat creëert het lijden.

Terug naar de shift de plaatsvond toen de pijn volledig werd ervaren en omarmd maar niet wegging. De aardverschuiving die hier plaatsvindt is dat datgene in jou dat voorheen leed aan de pijn er minder of niet meer is. Wat overblijft is de rauwe pijn maar niet langer voor iemand. Er is niemand meer die de pijn persoonlijk neemt, wil begrijpen of oplossen omdat dit simpelweg niet langer vereist is nu je in het compassievolle hart leeft. Het lijden is voorbij, het leven in al zijn rijkdom en reikwijdte gaat onverminderd door.  De heling zat nooit in de afwezigheid van de fysieke pijn maar in het oplossen van datgene in jou dat tegen deze pijn in verzet was.