28 nov Implosie.

Of je nu in conflict bent met jezelf, een ander of de wereld, één ding is zeker; hoe meer je je eigen standpunt verdedigt, je je omgeving de schuld geeft van wat je voelt of simpelweg ontkent, veroordeelt of bang bent voor wat je in je binnenwereld aantreft, het conflict zal opbouwen.

Deze toenemende polarisatie, die voortkomt uit een diep gevoel van disconnectie met jezelf en de rest van het leven, zie je op alle lagen terug; in mensen individueel, in constellaties en op het wereldtoneel. Mensen zijn gestrest, ‘on the edge’, burned out en er is haast geen ruimte voor een normaal gesprek met nuances. Er ontstaan steeds scherpere tegenstellingen tussen de uitersten en de opgebouwde spanning is geladen en loopt steeds verder op.

Dit mechanisme laat gelijk zien dat er niets is wat we van binnenuit de gepolariseerde mind kunnen doen om dit proces te ontkrachten. Het dilemma hier is dat vanwege de duale en gepolariseerde aard van de mind, elke keuze ten koste gaat van iets anders en daarmee direct een nieuw spanningsveld creëert, in stand houdt of vergroot. Niets wat ook maar enigszins polariserend werkt zal helpen.

Het gevaar wat hier op de loer ligt is wat een ‘spirituele bypass’ wordt genoemd. Massaal ontwaken, ascenderen, je frequentie verhogen, vergeven, positief denken en hopen dat uiteindelijk alles goed komt. Het is allemaal ‘hopium’, een bedwelmende en verleidelijk verpakte boodschap die één fundamenteel aspect van ons menszijn vrijwel altijd mist, ontwijkt en overslaat; het aankijken en omarmen van de schaduwkanten van wat het betekent om mens te zijn.

Nu steeds meer mensen zich de onderlinge verbondenheid van het leven realiseren, is de neiging om weg te rennen van de enorme puinhoop die we met z’n allen hebben gecreëerd. Het is te pijnlijk, te groot en te beschamend om aan te kijken en erbij stil te staan wat we allemaal vanuit ons onbewustzijn hebben gemanifesteerd. Maar de boel de boel laten is niet de oplossing. Het leven vraagt van ons om de shift te maken van schuld naar bewustzijn en ons enerzijds te laten zien dat we scheppers zijn van onze werkelijkheid en anderzijds waar onze blinde vlekken zitten. Als we die stappen overslaan is het slechts een kwestie van tijd voordat we al deze issues opnieuw en nog sterker geladen in onze realiteit zien opduiken.

Er is een radicaal ander bewustzijn nodig om van binnenuit deze op klappen staande snelkookpan te laten imploderen. En dat is het bewustzijn van inclusiviteit en eenheid, het vermogen om alle facetten van het leven bewust te ervaren en volledig te laten zijn, zonder ze te hoeven veranderen. En als ze niet meer hoeven te veranderen, verandert alles.

Dit is de paradox en realisatie die vanuit de mind niet kan worden bevat maar wel vanuit het compassievolle hart, de plek van eenheid en inclusiviteit. Je gaat deze hartruimte binnen door bewustzijn en compassie samen te brengen. In de nabijheid van waarlijke compassie kunnen conflicten niet blijven bestaan. In het hart worden tegenstellingen verenigd, ontkracht, in frequentie verhoogd en teruggebracht in hun oorspronkelijke staat van liefde.

Dit is de implosie die de potentie heeft om de spanning in de mind van binnenuit te omarmen en te ontladen. Wanneer je met bewustzijn en compassie de mind binnengaat en wat je daar aantreft ongecensureerd ervaart en helemaal laat zijn, haal je de druk van de ketel. Maar nu van binnenuit doordat je je niet langer verzet, oordeelt of ontkent maar juist alle facetten, alle ogenschijnlijke tegenstellingen in de mind precies datgene aanbiedt waar uiteindelijk alles naar op zoek is; erkenning.

Dit is niet de erkenning van de begrensde mens maar vanuit het perspectief van het Ene, het scheppende, Dat is de shift die we mogen en kunnen maken, om het perspectief van het scheppende aan te nemen en daarmee al het leven in ons hart te sluiten. Dit is het enige scenario waarbij iedereen en alles die bij het conflict betrokken is profiteert; de zogenaamde dader, het slachtoffer, de opgebouwde spanning, het individu, het collectief, de natuur, de aarde…

Welkom thuis, let’s be this.