01 mrt Waarom denken niet de vijand is, maar daarover oordelen wel…

Afgelopen vakantie zei mijn lief tegen mij dat ik soms teveel nadenk. Voor iemand die zijn hele leven heeft toegewijd aan het compassievolle hart voelde het niet direct als een compliment. En daar zat precies de crux van dit verhaal. Had ik nou last van het denken of van het oordeel over het denken? Ik denk het laatste.

Sinds de opkomst van de hedendaagse spiritualiteit heeft denken een slechte reputatie gekregen. De oude macht die overwonnen moet worden zijn de ‘denkers’ en het nieuwe elan de voelers. ‘Vanuit je hoofd naar je hart’ is het credo van de nieuwe wakkere mens.

Het issue hier is niet of nadenken intrinsiek goed of slecht is maar hoe je met gedachten omgaat. Wie meent dat denken gestopt moet worden omdat het slecht voor je is komt vanuit oordeel, angst of ontkenning. Dat veroorzaakt spanning en de toxische stress die je daarmee creëert rondom gedachten is een belasting voor je energiehuishouding.

Wie zo kijkt realiseert zich snel genoeg dat je dus geen last hebt van het simpele feit dat gedachten zich aandienen maar van de reflex die er voor zorgt dat ze persoonlijk worden genomen en moeten worden begrepen. Vervolgens moeten gedachten of worden gestopt als ze je niet dienen of je houdt aan je gedachten vast als ze je iets brengen.

Gedachten zijn aspecten van het leven, net als emoties, gevoelens, fysieke sensaties en beelden. Ze hoeven niet gestopt of onder controle gebracht te worden. Net als de rest van de schepping verlangen ze ernaar om recht in de ogen te worden gekeken en erkenning te krijgen voor wat ze zijn.

Wanneer de volgende geachte zich aandient, neem deze bewust waar en laat die gedachte er volledig zijn. Zie het voor wat het is in dat moment: er wordt een gedachte gedacht. Stop dan en daar het verhaal. De gedachte zal jou loslaten en je niet meer lastigvallen. Niet omdat die gedachte in de eerste plaats lastig was maar omdat je het jezelf niet langer onnodig lastig maakt…